Gouda

Twee begrippen waarover op 5 maart gedebatteerd wordt. Twee begrippen waar wij als SP het nodige van vinden. En die uitermate vaag en verhullend klinken.

Participatiesamenleving

Een participatiesamenleving of doe-democratie is een samenleving waarin iedereen die dat kan verantwoordelijkheid neemt voor zijn of haar eigen leven en omgeving, waarbij de (landelijke) overheid geen of slechts een faciliterende rol speelt.

Eigenlijk betekent een participatiesamenleving in mijn ogen "Zoek het zelf maar uit". Het is een verhullende term voor verschraling van de voorzieningen en een herintroductie van de klassenmaatschappij. Het betekent eigenlijk een samenleving waarin je voor een fatsoenlijke oude dag afhankelijk bent van centen of familie, die dan ‘participanten’ moeten gaan heten.

Vraag vrijwilligers niet het werk van professionals te doen. Laat mensen die dingen doen waar ze goed in zijn. Het is onwenselijk als een niet professioneel geschoolde vrijwilliger een katheter inbrengt. Bouw de participatiesamenleving niet op de verplichte tegenprestatie van mensen in de bijstand. De participatiesamenleving is gebaat bij een heldere scheiding tussen de verantwoordelijkheden van de professionele overheid en vrijwilligers.

De SP wil geen verschraling van de voorzieningen! En zeker niet opnieuw een klassenmaatschappij. De maatschappelijke positie van een ieder mag niet bepaald worden door de sociaal economische functie die hij/zij bekleedt!

Inclusieve samenleving

Een inclusieve samenleving veronderstelt dat er achtergestelde groepen als gelijkwaardige burgers opgenomen worden in de samenleving. Dit gaat dan om het volwaardig opnemen in de samenleving van kansarmen, allochtonen en mensen met een beperking/handicap. De SP vindt sowieso dat iedereen gelijkwaardig is, de een is nooit meer dan de ander!

Solidariteit tussen de mensen moeten we organiseren! Zodat we waar nodig elkaar helpen en voor elkaar zorgen en ieder mens een eerlijke kans geven bij het streven naar een gelukkig leven!

De inclusieve samenleving is volgens het kabinet een samenleving waarin iedereen meetelt en waarin iedereen deel kan nemen aan activiteiten. Een prachtig streven waar ik volop achter sta. Ik bepleit een goed leven voor een ieder.

Wanneer we streven naar een inclusieve samenleving voor mensen met een ‘beperking’, bevestigen we volgens mij het bestaan van exclusiviteit. Volgens Van Dale is de betekenis van exclusief: niet inbegrepen. Andere woordenboeken geven ook: afgesloten, alleen, afgescheiden. Een inclusieve samenleving is dan een samenleving waarin de afgescheiden mens inbegrepen is.

Is het niet zo dat het gebruik van "inclusief" een hokjesgeest  rechtvaardigt? Een wereld van grenzen waar betrokken organisaties juist aan willen ontsnappen? In mijn optiek benadrukt inclusief, in relatie tot de samenleving, het afgescheiden zijn. En dat willen we toch niet?! Ik stel voor dat we het woord inclusief niet meer gebruiken in de zin van samenleving, arbeid of onderwijs!

Het woord samenleving heeft als betekenis: alle mensen die samen de maatschappij vormen. Volgens mij is dat wat organisaties bedoelen, verlangen en zouden moeten beklemtonen.

Ieder uniek mens maakt deel uit van die maatschappij. Ik ben dankbaar als we die met nadruk tezamen, in het geheel dat we zijn, goed kunnen leven.